RT Myriad - шаблон joomla Joomla

Zakony rycerskie

Zakony rycerskie zwane również zakonami krzyżowymi to dziedzictwo epoki średniowiecza. Powstały jako związki militarno-duchowe, a ich zadaniem była obrona chrześcijan przybywających do Ziemi Świętej. Były zbrojnym ramieniem Kościoła i podlegały bezpośrednio woli papieża. Do największych zaliczano zakon krzyżacki, zakon joannitów oraz owiany licznymi tajemnicami – zakon templariuszy.

W czasach licznych wypraw krzyżowych zakony rycerskie stały się prawdziwymi paneuropejskimi instytucjami, zrzeszającymi chrześcijan z całej niemalże Europy. Ich główne siedziby znajdowały się na Bliskim Wschodzie w Jerozolimie, Akkce czy Krak de Chevaliers. Wiele zakonnych komandorii miało swoje przedstawicielstwa w całej ówczesnej Europie Zachodniej. Służyły one jako miejsca rekrutacji kolejnych rycerzy-zakonników wysyłanych później do Ziemi Świętej.

W końcu XIII wieku, po klęsce ruchu krucjatowego na wschodzie, wszystkie zakony zaczęły opuszczać Ziemię Świętą i przenosić się do swych posiadłości w Europie. Schyłek epoki wypraw krzyżowych na Bliskim Wschodzie nie zakończył jednak historii krucjat. W tym czasie na terenach Europy prowadzono misje chrystianizacyjne przeciwko poganom. Jedne na obrzeżach Morza Bałtyckiego – zwane krucjatami północnymi, inne na Półwyspie Iberyjskim – zwane rekonkwistą hiszpańską, a niektóre również w centrum Europy – we Francji przeciw Katarom i Waldensom.

Zakony rycerskie miały silną pozycję na „starym kontynencie”, a lokalni władcy często nadawali im w lenno miasta i wsie wraz z otaczającymi je terenami. Upatrywali bowiem w zakonnikach swoich „partnerów
biznesowych”. Nadania ziemskie i przywileje rycerskie ofiarowano w zamian za pomoc zbrojną w walce przeciw poganom.

Templariusze
Po raz pierwszy templariusze pojawili się na ziemiach polskich za sprawą księcia Henryka Sandomierskiego. Wybrał się on na jedną z krucjat, z której powrócił w 1155 roku. Przypuszcza się, że nadał wówczas templariuszom miejscowość Opatów oraz 16 przyległych do niej wsi na ziemi sandomierskiej. Kolejne nadania zakonnicy zawdzięczają księciu śląskiemu Henrykowi Brodatemu, który w 1226 roku przekazał im majątki w okolicach Oleśnicy Małej – niedaleko Oławy (województwo dolnośląskie) oraz Leśnicy (województwo opolskie). W 1232 roku na Pomorze Zachodnie templariuszy sprowadził Władysław Odonic. Przekazał im wówczas Myślibórz, Wielką Wieś, Chwarszczany i Wałcz. W 1286 roku książę wielkopolski Przemysław II, nadał im we władanie Czaplinek. Przypuszcza się, że zakon miał w Polsce kilkanaście komandorii, w których przebywało około 150-200 rycerzy zakonnych.


Joannici
Zakon joannitów przywędrował do Polski w 1166 roku za sprawą Henryka Sandomierskiego. Bracia zakonni otrzymali wówczas Zagość z kilkoma wioskami. Trzy lata później, król Czech Władysław II, podarował im Oleśnicę wraz z okolicznymi włościami. W końcu XII wieku joannici pojawili się na Pomorzu Gdańskim, a to za sprawą księcia świeckiego Grzymisława. W tym samym czasie bracia szpitalni pojawili się na Pomorzu Zachodnim (Stargard Szczeciński – 1186 rok) oraz w Nowej Marchii (ziemia lubuska – Słońsk, Łagowo).

Nasza strona korzysta ciasteczek dla Twojej wygody i zwiększenia funkcjonalności